شهيد سيد مرتضي آويني

عزيز ما، امام عشق! آنان که معناي ولايت را نمي دانند در کار ما سخت درمانده اند،اما شما خوب مي دانيد که سرچشمه اين تسليم و اطاعت و محبت کجاست، خودتان خوب مي دانيد که چقدر شما را دوست مي داريم و چقدر دلمان مي خواست آن روز که به ديدار شما آییم سر در بغل شما پنهان کنيم و بگرييم ، ما طلعت آن عنايت ازلي را در نگاه شما بازيافتيم.

 مقام معظم رهبری  امام خامنه ای درباره وداع با ماه مبارک رمضان می فرماید: «امام سجاد علیه السلام در دعای وداع ماه رمضان، آنچنان از فراق این ماه می نالد که بارها و بارها بر ماه رمضان درود می فرستد: السلام علیک. اینجا سلام، به معنای بدرود و به معنای خداحافظی کردن با ماه رمضان عزیز و با این روزها و شب های نورانی است. خداحافظی با این قطعه بهشتی از زمان عمر ما و از طول دوران سال، یعنی ماه رمضان است. عزیزان من! این ذخیره تقوا را که در ماه رمضان به دست آوردیم… باید حفظ کنیم، این محصول بسیار ارزشمندی است.

عارف وارسته ملكى تبريزى درباره عيد فطر آورده است: عيد فطر روزى است كه خداوند آن را از ميان ديگر روزها بر گزيده است و ويژه هديه بخشيدن و جايزه دادن به بندگان خويش ساخته و آنان را اجازه داده است تا در اين روز نزد حضرت او گرد آيند و بر خوان كرم او بنشينند و ادب بندگى بجاى آرند، چشم اميد به درگاه او دوزند و از خطاهاى خويش پوزش خواهند، نيازهاى خويش به نزد او آرند و آرزوهاى خويش از او خواهند ونيز آنان را وعده و مژده داده است كه هر نيازى به او آرند، بر آوره و بيش از آنچه چشم دارند به آنان ببخشند و از مهربانى و بنده‏ نوازى، بخشايش و كارسازى در حق آنان روا دارد كه گمان نيز نمى‏برند.

روز اول ماه شوال را بدين سبب عيد فطر خوانده ‏اند كه در اين روز، امر امساك و صوم از خوردن و آشاميدن برداشته شده و رخصت داده شد كه مؤمنان در روز افطار كنند و روزه خود را بشكنند فطر و فطر و فطور به معناى خوردن و آشاميدن، ابتداى خوردن و آشاميدن است و نيز گفته شده است كه به معناى آغاز خوردن و آشاميدن است پس از مدتى از نخوردن و نياشاميدن. ابتداى خوردن و آشاميدن را افطار مى‏نامند و از اين رو است كه پس از اتمام روز و هنگامى كه مغرب شرعى در روزهاى ماه رمضان، شروع مى‏شود انسان افطار مى‏كند يعنى اجازه خوردن پس از امساك از خوردن به او داده مى‏شود.

بسم الله الرحمن الرحیم

مواظب باش با گرفتارشدن در بندهای گره خورده خیالات از آن رشته اصلی و قابل اعتمادی که بین تو و خداوند هست، محروم نشوی! در ماه رمضان با بندهای خیال وداع کن اما با رشته بین خود و خدا هرگز وداع نکن. این که در آیات مربوط به ماه رمضان خداوند به پیامبرش"صلوات الله علیه” می فرماید: چون بندگان من از تو درباره ی من سؤال می کنند، من تزدیک هستم(بقره/86).

انسانی که متوجه رشته بین خود و خدا شد، تمام وجودش می شود نگاه به حق، دیگر هیچ رشته دیگری را به رسمیت نمی شناسد. اگر کسی فهمید که بنده است، یعنی بند به خدا است، تمام نگاهش می شود نگاه به حق، چیزی جز حفظ این ارتباط برایش معنی ندارد. در ماه مبارک رمضان، لازم است ما هز چه بیشتر قلب و روح خود را آماده پذیرش انوار آن ماه بگردانیم. حضرت مولی الموحدین(علیه السلام) در نامه خود به امام حسن(علیه السلام) می فرمایند: محکم ترین و پایدارترین پیوند، پیوند تو با خدا است.

آن کس که خود را همه کاره زندگی خود می داند و خود را به ابزارهای دنیا، اعم از خانه و پول و مقام، متصل می کند، این آدم به پوسیده ترین وسیله بین خود و آن ابزارها متوسل شده است. با چیزهایی همراه و مصاحب شده است که برعکس نفس خودش که پایدار است، ناپایدارند. به گفته حافظ:

نخست موعظه پیر می فروش این است….. که از مصاحب ناجنس احتراز کنید.

مصاحب حقیقی خدا است و از آن جهت هم جنس شما است که شما جلوه ای از روح او هستید، همان روحی که عالی ترین مخلوق است و نمایش کامت انوار او. ناجنس یعنی آن چیزی که هم جنس شما نباشد و شما را به خدا متصل نگرداند. خدا است که مقصد و مقصود هر کس است و تذا غیر خدا، همه چیز، نسبت به قلب و روان ما، ناجنس است.

از نامردمی ها، اگر خودش کوه نبود، لاجرم کمرش تا به حال زیر کوه مصائب شکسته بود. این بار هم مثل همیشه عازم بیابان های حوالی نجف شد و گوشه ای روی خاک ها نشست و چشمان زیبایش را به دست اشک سپرد. باز هم آتشفشان کوه وجودش به فوران افتاده بود. مردی سوار بر شتر به او نزدیک شد. همراهش جنازه ای بود. مردِ سوار بی اختیار سلامش کرد و به احترام از شتر پیاده شد. انگار نه انگار بار غم تمام قلبش را می فشارد. به آرامی جواب داد و گفت: از کجا آمده ای؟ - از یمن آمده ام. –این جنازه ای که همراه داری کیست؟ چرا او را به این دیار آورده ای؟ - این جنازه پدرم است. او را از دیار خود به اینجا آورده ام تا در این مکان دفن کنم. – چرا در سرزمین خودتان دفن نکردی؟ -پدرم قبل از مرگ خود وصیت کرد او را در این سرزمین به خاک بسپاریم، از پدرم شنیدم که در این سرزمین مردی دفن خواهد شد که در روز قیامت جمعیت زیادی را شفاعت می کند و از عذاب جهنم نجات می دهد، آنها را اهل بهشت می گرداند و شفاعتش در پیشگاه خداوند پذیرفته می شود.

حرف مرد که تمام شد نگاه نافذش را به او دوخت و پرسید آیا آن مرد را می شناسی؟ -نه او را نمی شناسم اما مشتاقانه در طلب دیدار اویم. آرام به طرف مرد رفت و فرمود: به خداوندی خدا من همان شخص هستم. من علی هستم.